Ako, Hindi Kita Kilala.

…gayundin ang anim na bilyong iba pang mga mukha.
Ngunit sa’yo, sasabihin ko ng may pagsisisi…

Ang iyong pagsilang ay sinulsi ng isang tabak na kailanma’y di makasusugat…
Ang ating pag-ibig na sa huli’y may pagdaramdam; ang ating pag-uusap upang mabasag lang ang katahimikan, upang malamnan lang ang malamya nating pagitan.

Tawagin mong ilusyon, na marami ring kababaihan o kalalakihan ang nagsasaya sa gabi, maglalasing, iihi, at maglalasing pang muli para makakilala ng ibang mukha at pagkatapos ay makalimot.

O marahil ang makalimot at katulad din ng makaalala. Iniisip natin kung sino ang gusto nating makalimutan, at hindi maalala ang mga taong tuluyan nang nalimot tayo.

Isipin mo ang libingan. Isipin mo ang mga tuyong dahon sa tagsibol na hindi naman natin nakikita pa. Isipin mo ang mga salita sa Bibliya na unang nagsabing “abo sa abo, alikabok sa alikabok”.

Pagkatapos, kung kaya pa ng iyong sentido, subukan mong alalahanin ang aking mukha habang naglalakad papalayo. Alalahanin mo ako hindi dahil sa galit.

Tawagin mo akong katoto, kumpare, o isang lalaki sa kanto na nakasuot ng maong at sando na hindi mo na mawari kung anong kulay.

Subukan mo, mahal ko. Sapagkat ang taong kilala ka ngunit hindi ka man lang nakakausap saglit man ay nasa labas pa rin ng iyong pintuan. Subukan mong hanapin ang itsura ko sa isang madilim na butas hanggang makarating ka sa kabila.

At nandoon ako, naghihintay. Sapagkat hindi ko kayang maghintay habambuhay habang nakatitig sa iyong labing palaging nakatikom, binabanggit ang iyong pangalan, o ang pangalan ng lalaking nakaupo sa tabi mo.

Maswerte syang ungas sya, alam niya ang iyong pangalan.
Ako, hindi kita kilala…