The Wrong Guy.

It was one of those silly moments when I deliberately keep myself preoccupied with a lot of things just to refrain from seeing her all the way to North from South. It’s exhausting, really. But they say that if you really love someone, you’d go beyond extra mile just to see her. I love her – but I can’t. In my mind and in my heart, I know that she’s really special to me but I won’t do anything that is out of my comfort zone. That is me. She will always say that I only want to see her if it is convenient to me. Yes, that unarguably true and with arms wide open, I’ll have her kill me now because I’m not the type who would travel 5-6 hours every weekend just to spend time with her. I know it’s sounds cruel but that is me. And I thought we already had an agreement that we’d meet halfway. We didn’t. She became more demanding and I can’t blame her. She’s just like any other girl who loves PDAs, sweetness, chocolates, flowers, romantic dates and everything else that a typical girl would want to get from a man.

She’s the sweetest when she’s in her element but I’m telling you she could be your worst nightmare. She was. That is her. A very typical girl who wants nothing but your full attention and be the first in your priority list. Nothing is wrong with that. She’s just fairly being the girl that she is. I never questioned her and never will I ask her why, because I know what a typical girl is like. I tried to understand her somehow. I tried my best to be patient. At least on my end I think I did the best I could but nothing can really be enough for them. That’s how girls are, right? Or maybe I didn’t love her that much.

At the end of the day, I think I’m just another wrong guy who was found by a girl who have been dreaming all her life of a fairytale-like relationship with the-knight-in-a-shining-armor kind of prince ready to save her day. I’m the kind of wrong guy who can’t give her that fairytale because all I want is just a steady, trust-based relationship. I am the wrong guy because I am not like any other guys who’s got a mouthful of enchanting words and sweetness all over their body. I am not that guy. I am the wrong guy because life has treated me worse enough to even give half of the faith I have left for humanity, more so to anyone who demands for it.

Truth be told, she could have been the right girl for me. She’s everything every man would wish to have. A friend once told me that if I found her, never let her go. But I did. I had to. She’s not that easy to let go of, trust me but she didn’t hold on just quite a little bit longer than I had expected. Because I can’t give her what she wants. I really can’t because that’s how I am and I am not ready yet to open up. Not just yet. Not until I know she can keep up with the kind of man that I am. But she let go and cut the tie. Just like that. And I have nothing to blame but myself. I’m taking full accountability of this whole damn thing.

I am the wrong guy for her. She’s the right one for me. And we can’t go round in circles every time. One must let go. She just did. Now I have to give the favor back. This is the last time I’m writing about her. Crazy as it may sound but it hurts. Really. But I’ll get by. I know she, too, will. Maybe one day someone will find me again. She doesn’t need to be the right one. She can be just as imperfect as I am but will never give up on me no matter what. Someone who will make me realise that deep down inside of me lies a man who can love her despite my limitations, trust issues, inconsistencies and shallow indifference. Guess it’s hard to find that kind of girl nowadays, isn’t it? Well, I can only keep on wishing.

I am the wrong guy and maybe I need someone who’s perfectly wrong for me too.

I wish her well. I mean it.

Chapter closed

Bukas, Maglalakad Na Naman Akong Muli.

Mag-ga-gabi na noon. Nakatanglaw ako sa papalubog na araw.
Lumipas ang maghapon na hindi ko namalayan.
Naglalakad akong hindi alam ang tungo.
Ngunit batid kong papauwi ako ng bahay.
Walang sukat ang distansya ng aking bawat hakbang.
Nakasalubong na kita marahil, hindi ko lang siguro napansin.

Iisa lang ang tuon ng aking mga mata.
Kung saan ako dapat na papunta.
Hindi sumagi sa isip ko ang tumingin sa kanan o kaliwa.
Hindi ko man lamang nasimsim ang halimuyak ng usok,
O ang musikang hatid ng sasakyang humaharurot.
Maging ang dagsa ng sandamakmak na lupon ng mga tao,

Wala man lamang nagpaalala sa akin na baka may panganib
Nagpatuloy akong maglakad. Papauwi.

Papauwi.

Kung saan ako makakapagpahinga.
Kung saan sa paghiga ko’y makakatulog ng mahimbing.
At hindi na iisipin ang pagsapit ng dilim.

Bukas maglalakad na naman akong muli.
At sa magkatulad na pagkakataon,
Aasa akong makakasalubong kita.
Sabay na tayong umuwi. Giliw.

Maglaro Tayo.

halika ako ang taya…

hindi ako masyado marunong
hindi ko kabisado ang mga panuntunan

pero madali akong matuto

lalo na kapag nasasaktan ako,
mas lalo akong tumatapang
parang sundalo…

halika, handa ako…
kung nais mong makipaglaro
hindi ako marunong umurong,
at hindi ako madaling sumuko
lalo na kapag hinahamon ako

sa labang hindi ko naman kilala
maglaro tayo ng laro mo…

handa akong masaktan
basta handa ka ring masugatan
at sigurado ka sa ginagawa mo
hindi ako magdadalawang isip
na sumali sa iyo, sa laro mo…

sabihin mo lang.

halika at sayang ang oras
marami pa tayong dapat pag-usapan

tulad ng kung ano ang dapat kong maramdaman

at kung ano ang dapat mong katakutan

naisip ko, siguro sanay ka na
sa ganitong laban, sa ganitong laban

pero hindi ako matatakot
na suungin ang iyong kalawakan
dahil matagal ko na rin gustong matutunan ang larong iyan, ang laro iyan. salamat sa pagkakataon.

halika, ako ang taya.
tignan natin

kung sino ang unang

mahuhulog,
matutumba,
madadapa…

Hindi Para Sa Iyo Ang Mga Luha.

 

Hindi ka nagtanong kagabi kung kumusta na ako.
Nakasalubong kita sa may lababo, umiinom ng tubig.
Napatingin ka ngunit lumampas.
Ngumiti ngunit hindi para sa akin.
Nagtagumpay kang muli akong pagtawanan ng di mo nalalaman.
Gago!

Hindi kita naisip buong magdamag.
Wala akong lumbay na naramdaman.
Ngunit kinawayan ako ng mga bituin kagabi
pinaalala ka nila sa akin muli.
Nasira ang iniingatan kong mga ngiti,
bumalik ang alaala mo.

Isang iglap lang yun. Puta. Isang iglap lang yun.
Dumaan ka’t sumaglit na parang hangin.
mabilis ngunit ramdam na ramdam.

ramdam
na
ramdam.

Pinausukan kong mabuti ang aking paligid.
walang gustong tumabi sa akin kagabi.
At wala rin akong gustong tabihan.
Bawat lumapit sa akin ay ninais na lang na lumayo
sapagkat matitilamsikan lamang sila
ng aking mga luha.

ng
aking
mga
luha.

Pero hindi ginusto ng puso kong umiyak.
Nangako akong hindi na tatangis.
Para sa mahihinang puso lamang ang pagtangis.
Hindi ako mahina.
Kagabi, pinilit kong hindi umiyak
Ngunit napuwing ako ng usok mula sa aking sigarilyo.

Hindi para sa iyo ang mga luha.

Kagabi, nakita kitang nakangiti.
Ngunit hindi para sa akin.

Hindi para sa akin ang mga ngiti.

Patas
lang
tayo.

Ako, Hindi Kita Kilala.

…gayundin ang anim na bilyong iba pang mga mukha.
Ngunit sa’yo, sasabihin ko ng may pagsisisi…

Ang iyong pagsilang ay sinulsi ng isang tabak na kailanma’y di makasusugat…
Ang ating pag-ibig na sa huli’y may pagdaramdam; ang ating pag-uusap upang mabasag lang ang katahimikan, upang malamnan lang ang malamya nating pagitan.

Tawagin mong ilusyon, na marami ring kababaihan o kalalakihan ang nagsasaya sa gabi, maglalasing, iihi, at maglalasing pang muli para makakilala ng ibang mukha at pagkatapos ay makalimot.

O marahil ang makalimot at katulad din ng makaalala. Iniisip natin kung sino ang gusto nating makalimutan, at hindi maalala ang mga taong tuluyan nang nalimot tayo.

Isipin mo ang libingan. Isipin mo ang mga tuyong dahon sa tagsibol na hindi naman natin nakikita pa. Isipin mo ang mga salita sa Bibliya na unang nagsabing “abo sa abo, alikabok sa alikabok”.

Pagkatapos, kung kaya pa ng iyong sentido, subukan mong alalahanin ang aking mukha habang naglalakad papalayo. Alalahanin mo ako hindi dahil sa galit.

Tawagin mo akong katoto, kumpare, o isang lalaki sa kanto na nakasuot ng maong at sando na hindi mo na mawari kung anong kulay.

Subukan mo, mahal ko. Sapagkat ang taong kilala ka ngunit hindi ka man lang nakakausap saglit man ay nasa labas pa rin ng iyong pintuan. Subukan mong hanapin ang itsura ko sa isang madilim na butas hanggang makarating ka sa kabila.

At nandoon ako, naghihintay. Sapagkat hindi ko kayang maghintay habambuhay habang nakatitig sa iyong labing palaging nakatikom, binabanggit ang iyong pangalan, o ang pangalan ng lalaking nakaupo sa tabi mo.

Maswerte syang ungas sya, alam niya ang iyong pangalan.
Ako, hindi kita kilala…