Puberty Stage.

Napapabarkada ako nowadays.

Kung kailan ako tumanda, saka ako na-hook sa pakikipagbarkada at pakikipag party-party hanggang umaga- hanggang malasing ng subra- hanggang sa mawalan ng malay sa kalsada. Hayst! Bakit ba ako nagkaka-ganito? May hinahanap ba akong hindi ko masumpungan? Wala naman sa pagkakaalam ko. Pakiramdam ko kasi, ngayon pa lang ako dumaraan sa puberty stage haha. Subrang late naman kung ganun, kumpleto na mga buhok ko sa katawan at subrang kumpleto na rin ang mga ngipin ko including the wisdom tooth pero ngayon pa lang ako nagpapakasasa sa ganitong mga bagay-bagay. Everything seems new to me, para akong sira. Helleer! Bente singko anyos na ako!!! Too old for this shit, or not really for the party-party? Ewan ko ba. Hindi naman ako ganito dati. Sobrang simple lang ng buhay ko. Bahay –trabaho- (simbahan?)- mall. Sa mga lugar na ito lang umiikot ang mundo ko noon. Kapag may lakad – tanging sa tatlong tao lang ako sumasama – kina Glentot, Emilouga at Loulah. Wala akong pakialam sa suot ko – wala rin akong pakialam sa itsura ko basta lumalabas ako ng bahay ng walang pakialam sa mundo. Ni hindi ko nga naiisipang magpagupit ng buhok noon eh kaya subrang haba ng hair ko na parang ermitanyo. Hindi din ako umiinom pero nagyoyosi ako. Yun lang. Simple lang. Walang halong shit at drama.

Pero nitong mga unang buwan ng 2011, parang nagbago ako. Napansin ko yun. Nag-start ako ulet maging conscious sa sarili ko – sa damit ko – sa itsura ko – sa katawan ko at maging sa kinakain ko. Na tingin ko naman ay  hindi masama. Pero dagdag pa dito, natuto akong uminom ng marami – as in marami. Nalalasheng ako at gustong-gusto ko ang pakiramdam non. Pagkatapos, madami-dami din akong nakikilalang mga tao – mga taong dati ay napapanood ko lang sa TV – mga taong dati ay nag-e-exist lang sa mga librong nababasa ko – mga taong dati ay sa pantasya ko lang nabubuhay – ngayon lahat sila nakakasalamuha ko – like rubbing elbows with the stars which is kinda cool when you think about it. Nae-enjoy ko siya. Hindi pa kasama ang mga taong nakilala ko lang nitong nakaraang mga linggo na okay din naman kasama. I kinda like their crowd.

So ayun. So anong problema ko eh masaya naman pala at nage-enjoy ako? Anong pinuputok ng butsi ko? What hell is my problem?

Okay, ang problema ko kasi para akong tanga. Madali akong maniwala, madali akong ma-attached, madali akong umasa at madali akong masaktan (pero hindi ito ang point ko, given na yan). On the other hand – sige na aaminin ko na – I’m guilty at nakakainis mang tanggapin, kahit hindi ko sinasadya eh may mga nasasaktan din akong tao. Ayoko ng may nasasaktan akong tao. I hate the feeling that someone’s hating me to death dahil lang sa hindi ko trip ang trip nya and so hindi ko siya pwedeng pagbigyan. I know exactly how it feels ‘cause I’ve been there at alam kong masakit yun, pero gustuhin ko man eh talagang hindi pwedeng ipilit. Alam mo yun? I’m helpless as a duck in the mud. Ganun.

I love how my life is goin right now. Masaya sya at mabulaklak. Although napapaisip ako minsan kung tama ba ang ginagawa kong ito sa edad kong ito – at the end of the day, I realize na wala naman siguro masama. Hwag lang siguro akong sosobra na as in subra-subra. So far, I think I can handle it naman. Ngayon palang ulit nagsisimula ang life ko. Madami pa akong makikilalang tao na makakasakit sa akin at mga taong masasaktan ko, sabi nila we all go through this, and this is my share of it. It’s up to me if I’m gonna make the most out of it or make the least. Good luck.

Or siguro exaggerated lang ako to think na bata pa naman talaga ang 25 years old kung party-party, mingle-mingle, flirt-flirt lang naman ang pag-uusapan. It’s just that I think I should be doing something different than this – something really different basta hindi ko pa alam kung anu yun, hinahanap ko pa – tama meron nga siguro akong hinahanap na di ko masumpungan, and in lieu of my frustration to find it, I resort to this kind lifestyle (tama ba?) ewan ko. Haha. Parang engot anu ba pinagsasasabi ko? Hahahaha – hindi me lashing ha? Wala lang basta.

For now – happy and that’s what matters.

Byenow! 😀